*بهشت خاطر*

این نسیم تازه ی جان آفرین

از کدامین باغ بر من می وزد؟

وز کدامین آسمان این آفتاب

کلبه ام را نور باران می کند؟

***

در اتاق تنگ گرد آلود من

این همه بوی گل امشب از کجاست؟

این نواها، این ترنم های مهر

از کدامین چنگ خوش آوا رهاست

***

در شبی این گونه برفی، ای بهار

این ستاره، این سرود از سوی کیست؟

برگ سبزی در همه آفاق، نه

ذره نوری در همه افلاک نیست

***

های! ای سرگشته در این جستجو

خویشتن را بی سبب فرسوده ای.

لحظه هایی دور از غوغای دهر،

در بهشتِ خاطر خود بوده ای!

***

شب نتابد آفتاب، این عشق توست

در حریم آن فضا پَر می کشی

بازتاب آن صفای باطن است

این گل و نوری که در بر می کشی

***

پرده پرده سینه ات چون باغ گل

وین دل پُر مهر،خورشیدی در آن.

گر جهان را همچو دوزخ کرده اند؛

در بهشتِ خاطر خود بگذران!

                                                              ***فریدون مشیری***